Het landgoed Voorlinden ligt vlak achter de duinen in de
gemeente Wassenaar. Het landhuis is een prachtig statig geval in Engelse stijl
uit het begin van de 20e eeuw omringd door park en bos. En sinds een
paar jaar is er ook een museum voor moderne kunst gevestigd.
Er is genoeg ruimte op het landgoed voor een geheel nieuw onderkomen voor de kunstcollectie van Joop van Caldenborgh. Een functioneel gebouw dat recht doet aan de tentoongestelde kunst, maar zelf ook nog eens elegant is.
Rond het museum ligt een tuin die is aangelegd door Piet Oudolf. Het mooie is dat het lijkt of die tuin vanzelf is komen aanwaaien. Onnadrukkelijk mooi. Of mooi van eenvoud, zo je wilt. Bij aankomst loop je langs meer dan levensgrote felgekleure paddestoelen (artiest). It wets the appetite.
[Sylvie Fleury – mushrooms 2005 ]
De ontvangst in de foyer is hartelijk maar mondkapje, handgel en reservering zijn strikt verplicht. Het museum is ruim van opzet, en de grote zak met haast hebben we achtergelaten in de locker. Er ontvouwt zich een zinnenprikkelende tocht langs de moderne steeds wisselende exposities. Waar nodig geeft de keurige gratis catalogus uitleg, maar de kunstwerken zijn hoogwaardig en dan is uitleg veelal niet nodig om toch te bedrijpen en te genieten.
Wat dachten jullie van dit kunstwerk? Een vlak met rietachtige structuur dat vrijwel een hele wand inneemt. Bij nadere bestudering is het 800 meter electriciteitsdraad, keurig in lussen opgehangen. Linksonder steekt een stekker in een stopkontact, rechtsboven brandt een peertje.
De drukte valt mee, ook vanwege de verplichte timeslots en
het ingestelde eenrichtingsverkeer. Maar even teruggrijpen op een eerdere zaal
wordt liefdevol door de vingers gezien. We laten ons verrassen door de getoonde
kunst, en letten niet heel erg op wie nu de kunstenaar is en of ie wel of niet beroemd
is.
[ Michelangelo Pistoletto 1933 Italië – Three Generations ]
Dit kunstwerk leest als No Time, maar als je de onpoetste letters meenemt staat er Noli Timere, ofwel vreest niet. Je moet er maar op komen.
[ Darren Almond 1971 Verenigd Koninkrijk – Noli Timere 2018
]
Spelen met de verschillende betekenissen van ‘essence’. Wat dunnetjes als kunstwerk, maar wel kuuks. [ Saâne Afif 1970 Frankrijk – Essence 2008 ]
Geinspireerd op een hoopje Kerrypoeder, maar dan anders.
[ Anish Kapoor 1954 India – 1000 Names ]
Een verzameling onke vazen voorzien van microfoons. Erachter staan boxen die de geluiden van de bezoekers via de binnenkanten van de vazen weergeven. Buiten beeld staat een mengpaneel dat nog variatie toevoegt aan het auditieve gebeuren.
Wat je ook in de zalen zet, het blijft classy. Hier een hoepelronde contraptie met barkrukken en stenen.
[Alicja Kwade 1979 Polen – Eigenbahn 2018 ]
Een drietal Singer naaimachines, voorzien van megafoons en gekoppeld aan één enkele aandrijfmachine. Terwijl de megafoons synchroon draaien, verspreiden ze een Zuid-Afrikaanse klaagzang. Moet de nodige moeite hebben gekost om een en ander werkend te krijgen. Super.
[ William Kentridge 1955 Zuid Afrika – Singer Trio 2017 ]
Een rij plexiglas panelen, voorzien van een per paneel verlopende etsing. Van de voorkant zie je een hondekop (volgens de kunstenaar), en een vriendelijke suppoost die uitleg geeft.
[Leandro
Erlich 1973 – Argentinië – The Cloud 2014 ]
Een luierend echtpaar onder een parasol, gemaakt van latex op schaal 2:1. Levensecht. Een echte publiekstrekker.
[ Ron Mueck
1958 Australië – Couple under am umbrella 2013 ]
Een bewegende electronische muis die vanuit een gaatje in de muur een filosofische verhandeling van een klein half uur uitspreekt.
[ Ryan Gander 1976 Verenigd Koninkrijk – 2000 Year Collaboration
(The Prophet) 2018 ]
Felgekleurde kubussen van gestampte confetti. De kunstwerken ‘slijten’. Als ze tot hoopjes zijn gereduceerd, wordt plaats gemaakt voor een nieuwe expositie.
[ Lara
Favaretto 1973 Italië – Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance – 2018 ]
Miniatuur liftjes tegen de plint. Ze pingen zacht als de
deuren zich openen en zijn alleraandoenlijkst. Veel bezoekers merken ze niet
eens op.
[ Maurizio Cattelan 1960 Italië – zonder tiel 2001 ]
Een tros met gekleurde zakken, die via een vernuftig systeem periodiek volgeblazen worden met lucht en langzaam weer leeglopen. Kinderen vinden dit helemaal geweldig, zie ik. Ik wil ook kind blijven, en tot nu toe lukt dat aardig.
[ Nils Völker
1979 Duitsland – Multiple of Five 2017 ]
Een enorme rubberen stootwil voor een mamoet tanker. Er zit een moeiljik verhaal bij, opdat het kunstig wordt. Maar het fysieke effect in een museumzaal is het toch het belangrijkste.
[ Fiona Banner 1966 Verenigd Koninkrijk – P E R I O D 2019 ]
Een doolhof van stalen scheepsplaten. Het geheel weegt meer dan 200 ton. Maakt noodgedwongen deel uit van de vaste collectie. Buiten maakt een leuke spraakzame mevrouw de Piet Oudhof tuin winterklaar.
[Richard Serra 1938 – Verenigde Staten – Open Ended 2007 ]
Een wand vol aluminium kookpotten uit Bedoeïdenland.
Gemakkelijk te vervoeren op een kameel, en als de kameel niet meer wil gaat ie
in de kookpot. In de grootste exemplaren kunnen drie kamelen tegelijk gaar
sudderen. Een kunstwerk. Je moet er maar op komen.
[ Maha
Malluh – 1959 Saoudi-Arabië – Food for Thought 2014 ]
In een van de foyers is een heus zwembadje aangelegd. Het nodigt uit tot een poedelpartij. Maar het is een kunstwerk en behoort tot de vaste collectie. Via een keldertrap daal je af naar beneden en kan je het zwembad van binnen betreden. Het blijkt dat het water een dun laagje aan de oppervlakte is tussen twee glasplaten.
[ Leandro Erlich 1973 Argentinië: Swimming Pool 2016 ]
Het dak van het museum is voorzien van speciale lichtgaten. Het is een kunstwerk op zich.
Een min of meer conventioneel kunstwerk, geheel in sync met het museumgebouw. Gebaseerd op het getal π en wiskundige formules. De schaal doet het ‘m.
[Francois Morellet 1926 – 2016 Frankrijk
– π 300 A.R. 50° (2012) ]
Sporadisch is ook wat meer 'oude' kunst te bezichtigen. Hier een Magritte.
[ René
Magritte 1898-1967 België – La Malédiction ]
De ‘Deli’ in een mooie grote open ‘Out-of-Afrika’ tent op het grasveld naast de grote vijver is helaas dicht, dat wil zeggen er wordt niet geserveerd. Maar voor de geduldigen die even willen wachten is er altijd een vrijgekomen plekje in het restaurant in het landhuis. De broodjes tonijnsalade zijn van majesteuze afmeting en, ook niet onbelangrijk, erg lekker.
Het loopt tegen half vijf, en we gaan nog een stukje wandelen door het park, het bos en de duinen.
In de verte zijn de Haagse ministeriele torens zichtbaar, en verderop ook de hoogbouw van Scheveningen. Maar hier heerst genoegelijke stilte. Een mooie middag op een heerlijk landgoed vol prikkelende moderne kunst. En een frisse douche voor de geest.
P.S. Aan elk detail is gedacht: In de wei staan rood-bonte en zwart-bonte design-koeien.
